Kan het verbranden van biomassa weer duurzaam worden?

Hakhout en knotbomen voorzagen mensen van brandstof, materiaal en voedsel tot aan het begin van de twintigse eeuw. Het verschil met de industriële bosbouw is zo groot als het verschil tussen dag en nacht.

Hoezo is het omhakken van bomen duurzaam?

Wie tegenwoordig de verbranding van biomassa aanmoedigt als duurzaam alternatief voor het gebruik van fossiele brandstoffen, wordt met pek en veren de stad uitgejaagd. Hier is bijvoorbeeld een greep uit de reacties op (de Engelstalige versie van) het artikel over thermo-elektrische kachels:

• “Zoals de recente film “Planet of the Humans” aantoont, is biomassa (m.a.w. dode bomen) absoluut geen hernieuwbare energiebron, ook al wordt het door de E.U. wel op die manier geclassificeerd.”
• “Hoezo is het omhakken van bomen duurzaam?”
• “Het artikel vergeet te vermelden dat een houtkachel meer CO2 produceert dan een kolencentrale per ton hout/kool die wordt verbrand.”
• “Dit is pure waanzin. Bomen verbranden om onze CO2-voetafdruk te verkleinen, is oxymoronisch.”
• “De CO2-voetafdruk op zich is al gruwelijk.”
• “Het grootste probleem met het verbranden van eender wat, is dat het na verbranding voor altijd verdwenen is.”
• “De enige dwaze vraag die ik kan toevoegen aan dit dwaze stuk is: waar komt al dat hout vandaan?”

In tegenstelling tot wat de commentaren suggereren, promoot het artikel niet het gebruik van biomassa als energiebron. Het argumenteert dat wanneer er sowieso hout als energiebron wordt opgestookt — wat voor ongeveer 40 % van de wereldbevolking dagelijkse realiteit is — er net zo goed elektriciteit uit die warmte kan worden gehaald, als bijproduct. Dat kan dus met een thermo-elektrische generator. Maar ook dat deed de critici niet van mening veranderen. Eén van hen schreef: “We moeten proberen om het verbranden van hout globaal te elimineren in plaats van het aantrekkelijker te maken.”